Van de Lofoten naar Fauske (langs de Saltstraum)

Het lijkt erop dat we net op tijd het slechte weer zijn ontvlucht. Van de vorige oversteek hebben we al geleerd dat het verstandig is ook een jas mee te nemen. Hier rechts Lies met onze 'buren', zoals we ze maar blijven noemen.

In Skutvik aangekomen, rijdt de hele stoet auto's en kampers achter elkaar tot aan Ulsvåg aan de E6. De weg is smal en kronkelig, dus rijden we 36 kilometer lang rustig achter elkaar.

Ook vandaag rijden we weer door een schitterend landschap en we picknicken bij Tømmerneset, aan het begin van de Sagfjord. Hier vlakbij zien we ook een prehistorische rotstekening van een eland. De reisgids noemt de tekening indrukwekkend; wij vinden het wat tegenvallen wanneer we hem eindelijk hebben ontdekt.

We arriveren al vroeg bij Fauske en rijden verder richting Bødø, naar de Saltstraum. Hier is een nauwe opening tussen de zee en de fjord (150 meter breed, 3 kilometer lang) waardoor iedere 6 uur (bij eb en vloed) 400 miljoen kubieke meter water stroomt zodat draaikolken ontstaan.

Het wordt net vloed wanneer wij gaan kijken en het water stroomt inderdaad zeer snel. Vissen worden gevangen in de stroming en jochies halen ze bij bosjes uit het water. Een eend met kuikentjes wordt binnen enkele seconden meegezogen naar het midden van de stroom. We weten niet of ze het overleefd hebben.

Onze camping ligt iets voorbij Fauske, direkt langs de E6. Gelukkig is de weg niet zo druk. Wel is de temperatuur een stuk lager dan de afgelopen dagen en we moeten met een trui aan buiten zitten.

Vandaag hebben we een lange rit, ruim 500 km., en we vertrekken vrij vroeg. De laatste nacht dat de zon 24 uur heeft geschenen, want we passeren weer de poolcirkel, ditmaal naar het zuiden. Hoewel, het is bewolkt en af en toe druilerig, dus de zon zal wel niet de hele nacht geschenen hebben.
Het gebied rond de poolcirkel lijkt vlak, maar in werkelijkheid zitten we op een hoogvlakte, omringd door besneewde bergtoppen. Hoewel het landschap nog steeds groen is, lijkt het toch veel kaler dan op de Lofoten of de Vesterålen.

Ondanks de lange rit willen we onderweg ook nog wat bezichtigen en we besluiten naar de Gronligrotta in de buurt van Mo I Rana te gaan. Een zeer steil en smal zandpad brengt ons omhoog tot een restaurant waar we kaartjes kunnen kopen. De tocht is niet geschikt voor minder-validen, zo staat vermeld.

Maar zelfs voor de validen is het een zware tocht. Het is hooguit een halve kilometer lopen, maar toch doen we er 3 kwartier over. Er zijn geen aangelegde paden en overal stroomt water en zijn verraderlijke kuilen.

We worden kletsnat en het lijkt wel een survivaltocht. Een aantal mensen gaat dan ook al snel terug. De gids kan ons weinig vertellen door de herrie van het neerstortende water.

We hebben al heel wat grotten gezien, maar nog nooit zo'n 'natuurlijke' als deze, dat wil zeggen zo primitief, zonder aangelegde paden. Zo hoort een grot ook te zijn natuurlijk en het is echt een avontuur, glibberen door het water en beklimmen van wankele trapjes.

Eenmaal buiten zijn we trots dat we het 'gehaald' hebben, maar op de vraag of er wel eens ongelukken zijn gebeurd antwoordt de gids ontkennend. We kunnen het ons haast niet voorstellen; in deze groep zat een kind van 5 dat alleen maar heeft zitten jammeren van ellende en gedragen moest worden door z'n ouders; en lang niet iedereen lijkt even gelukkig met de tocht aan de gezichten te zien.

Lies vindt dat ze recht heeft op een bewijs dat ze in de grot is geweest en de gids belooft haar een certifikaat. Onder het genot van een kop koffie komen we weer een beetje op adem en even later brengt Marianne (onze gids) het bewijs dat Lies echt door de grot heeft gelopen!

Ten zuiden van Mo I Rana dalen we weer wat verder af en wordt het landschap weer afwisselender door de hoge bergen in kombinatie met de fjorden. Ook komen we steeds maar weer watervallen tegen, de een nog mooier dan de andere, maar nog meer zullen volgen en dan zullen we wat foto's laten zien.

De tocht naar de grot heeft ons bijna 3 uur gekost en we arriveren dan ook laat in Namsos waar we een leuke blokhut hebben. Tijd voor een versterkend drankje (levertraan of zoiets), vindt Lies.