Naar het Venetiaans kasteel, Kefalonië

Vandaag gaan we het Venetiaanse kasteel St. George bij Peratata. Maar voor we naar binnen gaan, eten we eerst een laat ontbijt op het terras waar we een paar dagen geleden ook zaten. De gebakken eieren waren er zo lekker dat we die vandaag opnieuw bestellen, het doet ons denken aan de ontbijten die we altijd in Schotland hebben. De eigenaar heeft er duidelijk plezier in wanneer we hem vertellen dat we speciaal voor het ontbijt hierheen komen.
En dan op naar het kasteel waar de toegang gratis is.

In de 12e eeuw bouwden de Byzantijnen hier een eerste kasteel maar de Venetianen maakten er in 1504 een waar fort van, een veelhoekig ommuurd terrein van 16.000 m². Tot 1757 was het in feite de hoofdstad van Kefalonia waarna Argostoli die functie overnam.
Het kasteel staat op een 320 meter hoge heuvel in een grote vlakte ten zuiden van de Ainos bergrug en biedt dus een goed strategisch overzicht over een groot deel van het eiland. En de uitzichten zijn nog steeds spectaculair.

Er is tegenwoordig niet zoveel meer over van het kasteel en dat komt niet alleen door oorlogen en verwaarlozing door de loop van de tijd maar vooral ook door de aardbevingen die hier regelmatig voorkomen. Omdat het een groot terrein is, lopen we een hele tijd rond maar echt veel te zien is er niet. Van de muren is er wel een deel overgebleven maar op het middenterrein zien we alleen maar restanten van gebouwen. He is nauwelijks voor te stellen dat dit een echte stad was vol publieke gebouwen, een gevangenis en een ziekenhuis, kerken en woonhuizen. We lezen dat er op het hoogtepunt zo'n 15.000 inwoners waren en daarmee was het groter dan enige stad op dit moment op Kefalonia is.
Kefalonia heeft momenteel trouwens veel minder inwoners dan vroeger, want na de aardbeving van 1953 waren zoveel huizen verwoest dat veel bewoners wegtrokken naar het vasteland of het buitenland. Nu leven er op het eiland circa 35.000 mensen.

Van alle gebouwen is er eigenlijk alleen van de Evagelistriakerk nog iets meer te zien dan alleen de fundamenten. En de indrukwekkende toegangspoort is ook gerestaureerd. Men denkt dat er nog ergens een verborgen tunnel van het kasteel naar Argostoli loopt, maar die is nooit gevonden. Wij lopen anderhalf uur rond maar dan hebben we het ook wel gezien. De beste reden om hierheen te komen is toch voor het uitzicht en in de verte kunnen we zelfs Zakynthos zien liggen, zo'n 40 kilometer verderop.

In de vlakte, niet ver van het kasteel, ligt het mooie 13e eeuwse Milapidia klooster, gewijd aan de apostel Andreas, waarbinnen een kerkelijk museum is gehuisvest. Hoewel het een vrouwenklooster is, zijn er voornamelijk mannelijke suppoosten in het museum. Het klooster is grotendeels gespaard gebleven bij de krachtige aardbeving van 1953 en er zijn nog zeldzame 16e eeuws muurschilderingen te zien.
In het museum zijn iconen en andere kerkelijke relieken van het hele eiland te zien. De huidige nonnen maken trouwens nog steeds iconen. We mogen alles fotograferen maar wel zonder flits. De icoon links is gemaakt in de 17e eeuw en laat het hoofd van Johannes de Doper zien maar er zijn ook iconen waar de onthoofding iets minder subtiel en vol bloed getoond wordt. Rechts de maagd Maria en Jezus die hier wel een heel donkere huidskleur heeft. ook deze icoon komt uit de 17e eeuw.

Behalve iconen hangen er ook een aantal schilderijen van kerkvorsten en gebruiksvoorwerpen uit de eredienst zoals de kleding van bisschoppen. Het is een overzichtelijk museum en overal hangen informatiebordjes bij. Ernaast staat de oude kerk die speciaal voor ons wordt opengemaakt. Een metalen kistje zou een reliek bevatten, een deel van de voet van de apostel Andreas, hiermee heen genomen door de Grieks-Roemeense prinses Roxanna in 1639. Fascinatie voor het verleden snap ik wel, maar om een deel van een voet te aanbidden, nee, daar kan ik niet bij.

Het kerkje is gedeeltelijk nog origineel en één van de weinige in Griekenland waar de klokkentoren ook echt aan de kerk vast is gebouwd. Meestal staan ze er los van en we hebben op onze eerste reis gehoord of gelezen dat dat iets te maken heeft met de aardbevingen die regelmatig voorkomen. Maar het precieze ervan weten we niet meer. Misschien schudt een losse klokkentoren sneller heen en weer zodat de klokken alarm slaan wanneer de aarde beeft.
Iets bij de kerk vandaan staan nog een paar klokken bij een aantal graven. Het is een rustgevende plek in een mooie omgeving, zeker een bezoek waard.

We rijden terug via Metaxata waar we op een kruispunt een kapel zien staan. Soms is het ons niet duidelijk waarvoor zo'n kapel dient, het schijnt dat sommige echte kerken zijn waar wel eens een kerkdienst wordt gehouden maar deze lijkt daar echt veel te klein voor. Er staat wel wat in het Grieks op en het jaartal 1967 maar mijn kennis van de taal is niet genoeg om er iets van te snappen. In een tuin ertegenover zien we een stukje kunst, het gezicht en bovenlijf van een vrouw gesneden uit hout.

Na al deze cultuur is het strandtijd en daar kan ik mijn Grieks weer oefenen. Onze buurman op het strand heeft een vuurtje nodig en al snel zijn we in gesprek. Hij vertelt me dat hij gepensioneerd is, uit Kreta komt maar de familie van zijn vrouw heeft hier een huis waar ze vaak de zomer doorbrengen omdat het hier minder toeristisch is dan op Kreta. Hij is nieuwsgierig waar wij allemaal geweest zijn en waar we hierna heengaan. Als ik zeg dat we terug gaan naar de regio rond Pyrgos waarschuwt hij ons: dat is berucht om de stelende zigeuners (Roma noemt hij hen) waar de politie niets aan doet. Hij is dan ook niet verrast wanneer ik hem vertel over de tas die uit onze auto gestolen is, maar al helemaal niet over de behandeling door de politie. Hij bevestigt wat we al dachten: ze willen autoriteit uitstralen en denken dat te doen door autoritair op te treden.
We hebben het natuurlijk ook over de Griekse crisis en hij is blij dat hij eindelijk met pensioen is, hoewel daar de afgelopen jaren flink op bezuinigd is. En, in tegenstelling tot wat veel mensen in het westen denken, is de pensioenleeftijd gewoon 65 jaar (60 voor vrouwen), alleen ambtenaren hebben allerlei regelingen waardoor ze eerder kunnen stoppen.