Lies & Teije's reis website

Naar het strand en Mazarakata


Zoeken

Zondag 01 juli, naar het strand en Mazarakata

Het is ons gisteren wel goed bevallen om in de ochtend te gaan zwemmen dus dat doen we vandaag ook weer. Daarna gaan we Argostoli in om het archeologisch museum te bekijken waar veel vondsten van het eiland tentoongesteld worden, maar helaas het is dicht. Op internet lezen we later dat het door een aardbeving in 2014 beschadigd is en sindsdien niet meer geopend. Jammer, want we hadden er nogal goede recensies over gelezen. Dan maar een terrasje en nog even snuffelen bij de souvenirwinkels.
Myceense begraafplaats Mazarakata Myceense begraafplaats MazarakataDaarna rijden we naar Mazarakata waar we eerst langs een Myceense begraafplaats komen, de grootste op het eiland met 16 grafkamers. De begraafplaats was in gebruik tussen 1390 en 1040 v.c. De meeste voorwerpen die men er bij de eerste opgravingen aantrof zijn te zien in Zwitserland, meegenomen door de toenmalige bestuurder. De graven hebben een aflopende toegangsweg en daarachter 1 kamer, uitgehouwen in de zandsteen. De meeste liggen parallel aan elkaar. Dit soort graven komen veel voor op Kefalonia maar niet in de rest van het oude Griekenland.
Het Venetiaans kasteel St. George, Kefalonië Mazarakata op KefaloniëDan rijden we eerst naar het Andreas Milapidias klooster maar dat vonden we zeker niet zo interessant want we hebben er geen foto's van. Dan op naar het St. George kasteel dat vanaf een heuvel de vlakte eromheen domineert. Het fort heeft een oppervlakte van 16.000 vierkante meters (1,6 hectare) en is gebouwd in de 16e eeuw door de Venetianen die er toen de baas waren. Een steil weggetje brengt ons omhoog waar we in het dorpje kunnen parkeren.
Maar hoe heet het hier nu precies? Op de kaart en onderaan het dorp staat Mazarakata aangegeven, op websites zie je veel Peratata als plaatsnaam en bij het adres in google maps staat Livathou. Voor zover wij kunnen zien zijn de eerste 2 de dorpjes onderaan de heuvel en is Livathou de gemeente waarin de beide plaatsen liggen. Verwarrend soms en dan heb ik het nog niet eens over de verschillende manier waarop de plaatsnamen soms geschreven worden.
Poort van het Venetiaans kasteel St. George Uitzicht van het Venetiaans kasteel St. GeorgeWe moeten nog een stukje de steile weg oplopen naar de ingang van het kasteel maar het kasteel gaat binnen een uur al sluiten. We besluiten een andere dag hier terug te komen, het is toch veel te warm om in de felle zon te lopen. Gelukkig zijn er genoeg leuke terrassen en we kiezen een plekje in de schaduw van wijnranken met een mooi uitzicht op de berg Ainos.
Lekker eten in Mazakarata Uitzicht van het terras in MazakarataOp het menu staan fried eggs en scrambled eggs, precies wat we in Schotland altijd als ontbijt hebben, met een stukje bacon erbij. Nu wordt het onze verlate lunch en we zijn beide verrast hoe lekker (Schots) het smaakt. Teije heeft zijn scrambled eggs maar op 1 andere plek zo lekker gegeten en dat is bij onze vrienden Iain en Cathy in Schotland. Hier gaan we zeker nog een keertje eten!
Kerk van Annunciatie, Mazakarata Kerk van Annunciatie, MazakarataNiet ver van het kasteel staat de kerk van de aankondiging, ook wel de kerk van de heilige Theodoren. Veel meer dan een ruïne met een kleine begraafplaats is het niet maar we hebben er wel een mooi uitzicht over het eiland. Het is wel logisch dat de Venetianen precies op deze plek een kasteel bouwden, je hebt uitzicht over de gehele vlakte ten zuiden van de grote bergrug.
Zowel het fort als de kerk zijn flink beschadigd door diverse aardbevingen.
Uitzicht vanuit Mazkarata, Kefalonië Uitzicht vanuit Mazkarata, KefaloniëHoewel er nog een paar witte wolken door de lucht drijven is de hemel verder strakblauw en hopelijk blijven we de rest van de reis dit weer houden. We hebben deze keer al voldoende regen meegemaakt.
Vanaf onze hoge uitkijk kunnen we in de verte Zakynthos zien liggen waar we vorig jaar waren. Dat was ook mooi maar we hebben het idee dat het hier een stuk rustiger is maar dat komt misschien ook wel doordat het eiland een stuk groter is.
Als we 's avonds thuis voor de deur buiten zitten, komen ineens onze buren langs. Met handen en voeten wisselen we onze namen uit met de Moldaviërs die ons hartelijk willen bedanken voor het gebruik van de wifi. Vast omdat hun puberdochter nu iets minder onhandelbaar is. We krijgen een fles Moldavische wijn en zakken vol snoepjes. Veel meer kunnen we elkaar ook niet zeggen want ze spreken geen woord Engels. Hoe zouden ze zich hier redden, vraag ik me af? Onze huurbaas praat gewoon steeds harder tegen ze, alsof dat helpt...

 


© Teije & Elisabeth 2000 - 2024 Naar boven