Lies & Teije's reis website

Naar het schiereiland in het westen van Kefalonië


Zoeken

Zaterdag 30 juni, naar het schiereiland in het westen van Kefalonië

Het is al erg warm wanneer we wakker worden en ik zet ons buitentafeltje in de schaduw van een paar bomen. Onze huurbaas komt een praatje maken en hij heeft er zichtbaar moeite mee als hij ziet dat ik de tafel verplaatst heb. Als ik hem maar weer terug zet op exact dezelfde plek. Gelukkig hebben we de auto wel op de juiste plek staan hoewel alleen onze auto er maar staat en er 7 parkeerplekken zijn.
Na het ontbijt gaan we eerst zwemmen, weer op hetzelfde strandje dat ons erg goed bevalt en maar 10 minuten rijden is. Daarna even terug naar het appartement om te douchen en daarna gaan we naar het grote schiereiland Paliki in het westen van Kefalonia. Dit is een veel minder bergachtig gebied, zeker in het zuiden, en het vruchtbaarste deel van het eiland.
Herdenkingspark in Lixouri Standbeeld van Andreas Laskaratos, LixouriWe rijden langs de kust naar Lixouri dat tegenover Argostoli aan de zeearm ligt. In 1757 werd Argostoli boven Lixouri verkozen tot hoofdstad van Kefalonia en het schijnt dat er sindsdien (zo zegt onze trotter reisgids dat) regelmatig homerische twisten losbarsten tussen beide steden. In Lixouri zien we eindelijk ook eens een standbeeld dat niet met oorlog te maken heeft, namelijk van Andreas Laskaratos, een satirische dichter en schrijver uit de 19e eeuw die nogal fel tegen de hypocrisie van politici en kerkleiders tekeer ging (een man naar ons hart), maar daarom wel door door de kerk geëxcommuniceerd werd en ook gevangen werd gezet. Hij werd in Lixouri geboren maar stierf in Argostoli.
Veerboot in Lixouri De bergen van Kefalonië vanuit LixouriLixouri is een ruim opgezet stadje (na de verwoestende aardbeving van 1953 moest het weer volledig opgebouwd worden) en we drinken een kop koffie op het grote plein, vlakbij de haven. Vanuit de haven gaat om het half uur een ferry naar Argostoli gaat, een snellere verbinding dan wanneer je helemaal omrijdt zoals wij hebben gedaan. We maken een korte wandeling over de boulevard en gaan dan verder naar het zuiden.
Rood zand op het Xi strand, Kefalonië Xi strand, KefaloniëAan de zuidkant van Paliki liggt het Xi-strand (de ξ is de Griekse letter die de x-klank aangeeft en Xi wordt genoemd), één van de bekendste stranden van het eiland, of eigenlijk zijn het 3 stranden die onderbroken worden door rotsen en fijn rood zand hebben. Het strand loopt heel langzaam naar beneden zodat het ideaal is voor kinderen. Als we terugrijden geven we een lift aan een paar Nederlanders die lopen te zweten in de zon: hun appartement ligt toch heel wat verder van de zee dan ze dachten, inderdaad een paar kilometer. Niet echt lekker als het 35 graden is!
We kunnen er niet langs, KefaloniëVia Vouni willen we naar het westen rijden maar de weg wordt ons versperd door een graafmachine die door werlui midden op de weg is achtergelaten. Het is zaterdag en er wordt nu niet gewerkt dus hebben we weinig keus dan om te draaien en een andere weg te zoeken. Verspreid over Paliki liggen wat dorpen maar het zijn er niet veel en langs de kust zijn een aantal kleine strandjes waar een restaurant bij staat en een paar accommodaties maar verder niets.
Bergen bij Chavriata, Kefalonië Een loslopend varken op KefaloniëVanaf Chavriata hebben we een mooi overzicht over Kefalonia en de 25 kilometer lange bergrug die het eiland overheerst. Het valt ons altijd op dat er zoveel groen is terwijl er zomers toch weinig regen valt. Hoewel, dit jaar hebben we al voor 2 maanden regen gehad in 2 dagen tijd. Maar vooral 's winters valt er meer dan genoeg. En veel bomen en struiken die het hier goed doen, houden wel van een droge grond zoals de olijfboom. In een olijfgaard zien we een paar loslopende varkens, die hebben we nog niet zoveel gezien.
De kust bij het klooster Kipoureon, KefaloniëMaar de meest kenmerkende kleur voor Griekenland is toch wel het helderblauw van het water dat rond de kusten stroomt en de vaak heldere luchten. De kleuren van de Griekse vlag zijn blauw en wit en staan symbool voor de zee en de lucht. Griekenland wordt dus vooral gedefinieerd door wat eromheen ligt, het kader, en niet door het land zelf. Ik vind blauw sowieso al een mooie kleur maar vooral de tinten die de zee hier aanneemt wanneer het zonnig is en ik blijf er ook maar foto's van maken.
De zee bij Petani strand, Kefalonië Petani strand, KefaloniëZoals bij het Petani strand, ook weer zo'n prachtig wit strand. Erg bekend en dus erg druk hoewel dat pas sinds een aantal jaren zo is. We rijden de weg met haarspeldbochten naar beneden maar daarna ook snel weer naar boven, vanwaar we een veel mooier uitzicht hebben. Op de rechterfoto zie je de lange rij auto's langs de weg geparkeerd staan, dat gaat helemaal naar boven toe.
Cicades op een boomstam, Kefalonië Strandstoelen in de baai bij LivadiVlakbij Petani beach zien we een paal vol cicades, tenminste wij denken dat deze insecten dat zijn. De mannetjes kunnen een geweldig lawaai maken door het samentrekken van een spier in hun buik die het geluid versterkt. De natuur is hier zeker niet stil.
Wanneer we terugrijden zien we in de baai van Lixouri een paar strandstoelen in het water staan, een grappig gezicht. Er is hier ook eb en vloed maar meestal lang niet zo heftig als bij de Noordzee. En als de kust maar langzaam afloopt, de zee in, is het met dit hete weer natuurlijk heerlijk om zo in de zee te zitten. Wel oppassen met verbranden!
Een terrasje in Kourouklata Kerkplein in Kourouklata, KefaloniëIn Kourouklata zien we een leuk restaurant met uitzicht over de zee en daar bestellen we iets te eten. Meestal eten we maar eens in de 2 dagen warm, ook in de vakanties, maar dit jaar zitten we toch wel heel vaak in een restaurant. Tja, eten is hier ook niet zo duur en het is meestal erg lekker. Ook hier krijgen we weer een heerlijke uitgebreide maaltijd en we zitten er een hele tijd na te genieten van de dag.
Thuis gekomen zien we dat we buren hebben, uit Moldavië. Ouders met een pubermeisje dat vertwijfeld naar het wifi-signaal loopt te zoeken op de parkeerplaats. Wij hebben gelukkig onze eigen wifi bij ons want het signaal is inderdaad belabberd hier. De eigenaar had beloofd er iets aan te doen maar blijkbaar is dat nog niet gebeurd. Ik moet denken aan onze 14-jarige kleindochter Esmée en hoe die zou reageren als ze geen internet heeft: 'dan ga ik dood', zou ze waarschijnlijk zeggen, dus ik kan me helemaal voorstellen hoe het voor dit meisje moet zijn die rond de 15 is. En daarom ga ik naar haar toe en laat haar inloggen op onze wifi. We kunnen geen woord van elkaar verstaan maar ze is duidelijk opgelucht. Weer een goede daad gedaan vandaag!

 


© Teije & Elisabeth 2000 - 2024 Naar boven