Home -> Europa -> Griekenland -> Reisverslag Griekenland -> 23 & 24 juni 2018

Zaterdag 23 juni, naar Katakolo en het strand maar we eindigen op het politiebureau

Als Teije na een tijdje naar de auto loopt om iets op te halen, ziet hij dat een achterraampje half open staat. Dat waren we toch niet vergeten? Met de airco aan hebben we de ramen altijd dicht. Er lijkt niets te missen, hoewel, 1 grote reiskoffer. Of lag die nu in het appartement? Vast, denkt hij, en hij zegt niets tegen me. Pas als we terug in het appartement zijn, vraagt hij mij ernaar. Nee hoor, zeg ik, die ligt in de auto. We hebben een kleine koffer met spullen voor een paar dagen die we naar de kamer meenemen en de overige kleren en spullen die we niet direct nodig hebben zitten in de grote koffer.
Nou, dan moet ik even naar het strand terug rijden, zegt hij, en hij vertelt me het verhaal van het raampje. We zoeken alles nog eens door en helaas, alle andere spullen liggen nog gewoon in de auto, waaronder een tablet, maar de koffer is weg. Terug bij het strand zoeken we de omgeving af en Teije gaat nog praten met mensen in de buurt of ze iets gezien hebben. Ze vertellen hem dat hier veel zigeuners rondzwerven die een niet al te beste reputatie hebben.

---

Dan maar naar het dichtsbijzijnde politiebureau in Pyrgos en daar blijkt niemand Engels te spreken. Handig dat Teije dat wel enigszins kan. Na 10 minuten wachten komen er twee mannen binnen die nors iets naar ons schreeuwen. Het is net alsof we afgeblaft worden en we moeten ons achter hen aan haasten, langs lege cellen naar een klein kamertje. Als allereerste wordt een groot tv-scherm naar binnen gereden en wordt ervoor gezorgd dat de tv aan kan. Oh jee, hebben we ze gestoord met voetbal, dan zullen ze wel chagrijnig zijn. Het is WK voetballen, iets wat ons helemaal niet interesseert maar deze politiemannen wel. Ik kan niets volgen van wat er wordt gezegd maar het klinkt allemaal nogal intimiderend, alsof wij de criminelen zijn. Eén van de eerste vragen die we krijgen is waarom we in godsnaam naar dit politiebureau zijn gekomen. Nou, dat was het dichtstbijzijnde maar ze zijn niet blij met dat antwoord. En hoe weten we dat het inbraak was en niet een stommitiet van onszelf door het raam open te laten? Wanneer 1 van de agenten opstaat en Teije meeloopt om naar de auto te kijken, wil ik ook meegaan maar ik krijg een bevel toegeblaft en ik zak zo weer in de stoel terug. Mijn Grieks wordt zeker ook beter, want dat is precies wat hij zei: kathieste, zit!
Ik zit hier maar ongemakkelijk te wachten met nog een reus van een politieagent achter me die geen woord zegt en alleen naar de tv of zijn mobiel kijkt. Het lijkt wel uren te duren voor Teije weer terug komt. En dan begint hij een charme-offensief door over voetballen te gaan praten en hoe erg we het vinden dat we ze juist nu moeten lastig vallen. Ineens worden ze een stuk vriendelijker en ik kan ook een duit in het zakje doen wanneer ze namen als Crojf en Neeskens noemen.

---

Helemaal aan het eind vertellen ze dat in deze buurt een aantal stranden afgesloten zijn vanwege de vele diefstallen door zigeuners (of in ieder geval zwervers). Dat hadden ze ook wel eens eerder mogen zeggen. Als de aangifte eindelijk is opgenomen en Teije die hardop voorleest (in het Grieks) steekt 1 van de mannen zijn duim tegen me op en zegt tegen mij dat zijn uitspraak hartstikke goed is (dat vertaalt Teije uiteraard weer voor mij, dus misschien verzint hij dat maar...). Nou, ik ben vooral blij dat we hier eindelijk weg kunnen, de manier waarop dit ging was niet echt behulpzaam of vriendelijk en het had me niets verbaasd als ze ons in een cel hadden gezet. Maar de aangifte krijgen we nog niet mee, op zaterdagavond is een ander kantoor gesloten en daar moet nog iets gebeuren, geen idee wat. Dus maandagochtend zitten we hier helaas weer.

---

Thuisgekomen proberen we eerst een lijst te maken van alles wat weg is en het ergste zijn wel de medicijnen zoals die tegen een hoge bloeddruk. Maar gelukkig heb ik in onze badtas exact genoeg zitten tot de laatste dag van de vakantie. En anders hadden onze huisartsen vast nog wel iets kunnen regelen. Maar wat een gedoe, ik houd daar niet van. En veel kleren hebben we ook niet meer over...

Zondag 24 juni 2018, we blijven in de buurt van Zacharo