Een rondje om het Olympus gebergte

De Olympus is de hoogste berg van Griekenland, maar het is een heel bergmassief en de hoogste top wordt de Mytikas genoemd die op 2.917 meter hoogte ligt. Het gebergte is het oudste nationale park van Griekenland en ligt op de grens tussen de regio's Macedonië en Thessalië. Bij Limani Litochorou rijden we het binnenland in, eerst nog door de vlakte maar al snel gaat de weg flink omhoog en komen de eerste haarspeldbochten. Wat ons vanaf de weg vooral opvalt zijn de steile wanden van de bergen en de diepe kloven. Gelukkig is de weg breed en zijn er bijna overal vangrails, dat vind ik altijd wel prettig.

Bij het Zilnia viewpoint kunnen we gemakkelijk parkeren en lopen we naar de rand van de kloof vanwaar we goed kunnen zien hoe diep het hier is. Er is een griezelig laag muurtje waar we overheen kunnen kijken. In totaal heeft het gebergte 52 pieken en er wordt veel berggeklommen. Het zou niet mijn hobby zijn maar ik kan me voorstellen dat mensen het prachtig vinden in zo'n schitterende omgeving (als je geen hoogtevrees hebt). Maar je kunt hier ook prachtige wandelingen maken, nog iets wat wij ook niet gaan doen want ik heb nog teveel last van mijn ribben.
Dit is dus het gebied waar de 12 Griekse Olympische goden woonden, op de Dios Thronous, de Troon van Zeus, wat trouwens niet de hoogste top is. Dit was het gebied tussen hemel en aarde vanwaar de goden de mensheid goed in de gaten konden houden en de berg speelt een belangrijke rol in de mythologie van het oude Griekenland. De troon van Zeus de oppergod stond hier en vanaf hier vertrokken ze om zich tussen de mensen te mengen, om ze te helpen of te straffen en de mannelijke goden waren er nogal eens op uit om menselijke vrouwen te verleiden.

Vanuit het dorp Litochoro rijden we het Olympus nationale park in en volgen de bordjes naar het klooster van St. Dionysios, dat in 1542 door de heilige werd gesticht. Het ligt aan het randje van een ravijn op een hoogte van 850 meter en lijkt van buiten meer op een fort. Tijdens de vele oorlogen die Griekenland heeft gekend, vluchtten partizanen of guerilla's vaak de bergen in en streden vanuit hier tegen de vijand, of dat nou de Turken, Duitsers of de eigen regering was. Niet zelden waren ook monniken betrokken in de strijd en er zijn nogal wat kloosters verwoest omdat ze strijders huisvestten of voor wapens zorgden.

Ook dit klooster is tweemaal verwoest. Eenmaal door de Turken in 1821, het jaar dat de Griekse onafhankelijkheidsoorlog begon, en in 1943 door de Duitse Wehrmacht omdat ze dachten dat er verzetstrijders zaten. Bijna 60 jaar is het klooster een ruïne geweest maar nu is het gedeeltelijk opgeknapt. De kerk van het complex ziet er in ieder geval weer rijk versierd uit van binnen, zoals je alle orthodoxe maar ook katholieke kerken vaak ziet. Kunstzinnig is het wel. Naast een tafeltje liggen papier en pennen, om een eventueel verzoek aan de heilige te schrijven en hier achter te laten.

De restauratie is echter nog niet klaar en een van de wensen is centrale verwarming, zo staat op een bord. Er is ook een klein museum waarin een aantal schatten te zien zijn die in moeilijke tijden op geheime plekken verstopt worden. Daaronder zijn 3 zilveren schedels waarin stukjes bot van heiligen zijn verwerkt. Bijzonder zijn ook de zwart-wit foto's die een soldaat van de Wehrmacht vlak voor de verwoesting van het nog intacte klooster heeft gemaakt. Deze eeuw heeft hij ze naar het klooster gestuurd.
Onder het klooster loopt een bospad naar beneden. Wij voelen ons er niet fit genoeg voor, maar vanaf hier kun je naar rivier lopen waar een kapel gebouwd is onder een overhangende rots. Het schijnt dat de heilige Dionysios dit als kapel gebruikte toen hij hier nog als kluizenaar leefde. Op de foto's ziet het er wel bijzonder uit.

Vanaf het klooster rijden we de geasfalteerde wegen die we kunnen vinden in het nationale park en stappen af en toe even uit. Het gebied staat bekend om de fauna en flora: er leven gemzen, wolven en lynxen en ook de flora is erg divers en er zijn soorten die alleen hier groeien. Wij genieten vooral van het weidse uitzicht en gaan daarna naar Litochoro aan de voet van het Olympus gebergte, het plaatsje vanwaar de meeste wandeltochten beginnen, maar wij houden het bij een terrasje in de zon.

Op de linkerfoto is het hoogste punt van de Olympus te zien, de Mytikas wat neus betekent. Een brede kloof loopt hier door het gebergte en op de rechterfoto zie je, een beetje verscholen achter de boom, de Troon van Zeus. Die top ligt iets lager maar is veel minder toegankelijk door de loodrechte kliffen naar beneden. De eerste mens (voor zover bekend) die de top van de Olympus bereikte kwam uit dit dorp. Een aanval op een politiepost eind maart 1946 in Litochoro wordt algemeen gezien als het begin van de Griekse burgeroorlog die van 1946 tot 1949 duurde. Daar zullen we een ander keer wel wat meer over vertellen.

Vanuit Litochoro gaan we dan helemaal om het gebergte heen rijden, via de zuidkant. Langs de weg zien we dan een waterbron die de bron van de Muzen van Leivithra wordt genoemd. Het nabijgelegen Leivithra was een plaats uit de oudheid waar volgens sommige mythen Orpfeus door de Muzen begraven zou zijn. Orfeus was een mythische muzikant en dichter die iedereen en alles kon betoveren met zijn muziek, hij kreeg er zelfs bijna zijn gestorven vrouw door terug uit Hades als hij niet te vroeg achterom naar haar had gekeken. Als begaafd musicus was Orfeus een lieveling van de Muzen, de godinnen van de kunst, muziek en poëzie.

Naast de bron staat een bord met 'archeologische site Leivithra' maar er is slechts een ondiep graf te zien en er staat geen informatie bij. Later vinden we op internet dat er een paar kilometer verderop een archeologisch park is dat we blijkbaar helemaal gemist hebben. Of zouden er soms weer eens geen goede wegwijzers geweest zijn, zo raar is dat niet in Griekenland? Dit graf is dan wel overdekt maar ligt er verder onbeschermd bij en vandalen kunnen er zo van alles vernielen en weghalen.

Verderop, in Karia zien we een opvallend monument, het standbeeld van de 'Olympia Vrede', een gedenkteken voor alle moeders, wezen en weduwen van de wereld die geleden hebben onder de wreedheden van oorlogen en voor al diegenen die de vlam van Olympische vrede voor altijd in stand willen houden voor de mensheid. Dat is het motto van de bedenker Demetrios Petrou Polygenis voor het monument. Het had onthuld moeten worden voor de Olympische in 2004 die in Athene werden gehouden maar door geldgebrek kwam het er pas vele jaren later van.

De route langs de west- en noordkant van de berg vonden we waarschijnlijk minder interessant dan de oost- en zuidkant want we hebben er vrijwel geen foto's gemaakt. Wel zien we veel bijenkasten langs de weg staan, door de vele soorten bloemen hebben ze hier vast hele lekkere honing. Toch gaat het ook met de bijenvolkeren in Griekenland niet zo goed, onder meer door het gebruik van pesticides. Die werden na 2004 gebruikt om insecten te verdelgen die meegelift waren op Afrikaanse palmen die speciaal voor de Olympische Spelen van 2004 in Athene geïmporteerd waren. Toch is Griekenland na Spanje de grootste exporteur van honing in Europa.

Aan het einde van de middag zijn we weer terug van onze rondrit. Alleen om het gebergte heen is al bijna 100 kilometer. Ten noorden van Olympiaki Akti zoeken we een rustig deel van het strand op vanwaar we ook een prachtig uitzicht op de Olympus hebben die nu onder de wolken schuil gaat. Op de rechterfoto zie je de bergrug die Kato Olympus (Beneden Olympus) wordt genoemd, een uitloper van het Olympus massief. Daar gaan we morgen ergens tussendoor op weg naar het zuiden naar de bergachtige regio Pilion, alweer een nieuw gebied voor ons.